Podkarpacki Wojewódzki Konserwator Zabytków opublikował w social mediach najnowsze zdjęcia z wnętrza zabytkowego dworu w Nienadowej. Zabytek niszczeje i wymaga pilnie gruntownego remontu, który może pozwolić na zachowanie jego piękna.
Zespół dworsko-parkowy w Nienadowej (gm. Dubiecko) jest jednym z lepiej zachowanych założeń rezydencjonalno-folwarcznych na terenie Polski południowo-wschodniej. Składa się ze ścisłego centrum reprezentacyjnego wyznaczonego przez zasięg krajobrazowego parku, w którego granicach usytuowane są: budynek klasycystycznego dworu oraz oficyny – oba powstałe tuż po 1809 r. – oraz nieco późniejsza kordegarda wybudowana przed 1853 r. Rozległy teren na północ od nich zajmuje kompleks budynków gospodarczych.
Za twórcę zachowanego założenia możemy uznać Antoniego Dembińskiego – właściciela zespołu na przełomie XVIII/XIX w. W ręce Dembińskich Nienadowa przeszła w 1726 r. i pozostała ich własnością aż do 1947 r. Wcześniej własnościowo związana była z pobliskim Dubieckiem należąc m.in. do Kmitów, Stadnickich, Krasickich, Dubrawskich. Antoni Dembiński na miejscu starego, obronnego założenia z drewnianym dworem z murowanymi piwnicami, wybudował tuż po 1809 r. nową, murowaną rezydencję. Autorstwo projektu dworu charakteryzującego się czystym, klasycystycznym charakterem przypisuje się wybitnemu architektowi Christianowi Piotrowi Aignerowi.
Jednocześnie generalnemu przekształceniu poddano całe założenie nadając mu modne ówcześnie, klasycystyczne cechy – w miejsce dawnego ogrodu geometrycznego założono park krajobrazowy. Dojazd do rezydencji od głównego traktu Dynów-Przemyśl podkreślono dębową aleją, a samą bramę wjazdową ujęto dwoma niewielkimi budynkami-dozorcówkami. Zabudowania folwarczne, wówczas jeszcze drewniane, usytuowano na północny zachód od założenia rezydencjonalnego, w części północno-wschodniej zlokalizowano dwa stawy hodowlane połączone młynówką z zespołem drewnianych budynków młyna.
Aktualnie zachowane budynki dawnego folwarku, dotychczas datowane jako powstałe równocześnie z częścią rezydencjonalną, a wiec w 1 połowie XIX w. okazały się być późniejsze i pochodzące głównie z przełomu XIX/XX w. – okresu największych inwestycji budowlanych prowadzonych po 1893 r., kiedy to drogą mariażu z Marią Dembińską, właścicielem posiadłości został hr. Stanisław Mycielski h. Dołęga. Dał się poznać jako znakomity gospodarz, co w powiązaniu z dobrą koniunkturą gospodarczą tego okresu, pozwoliło na znaczną rozbudowę zespołu.
